Afgelopen dinsdag was Wereldvrouwendag. In het kader daarvan interviewde ik iemand van Pink Boots Society, het netwerk van vrouwelijke professionals in de bierindustrie. In dat gesprek zei ze iets dat me aan het denken zette, over mijn smaakontwikkeling bij alcoholvrij bier. Ze vertelde over het bier (met alcohol) dat inmiddels haar favoriet is: ambachtelijke kriek van Cantillon. En hoe er ooit een tijd was dat ze het nodig vond om er verkruimelde suikerklontjes bij te doen om dat zachtzure bier te kunnen drinken.
Ik drink graag alcoholvrij bier, maar er was een tijd dat ik het met aanzienlijk minder plezier dronk. Ligt dat eraan dat het alcoholvrije bier toen minder lekker was? Of heeft het vooral ermee te maken hoe mijn eigen smaak zich heeft ontwikkeld?
Vond je ‘écht’ bier meteen al lekker?
Dat eerste is ontegenzeggelijk ook waar. Maar net als al het andere bier, moet je non alcoholic leren drinken. Veel liefhebbers die alleen van bier mét alcohol zeggen te houden, vinden dat maar onzin. Want iets dat goed is, hoef je het niet te leren drinken. Op dat soort momenten ga ik graag de discussie even aan. Dan neem ik mijn gesprekspartners mee in een klein gedachtenexperiment: naar het moment in hun middelbare schooltijd dat ze voor het eerst ‘écht’ bier proefden. Vond je dat toen al meteen lekker, vraag ik dan? De meesten moeten toegeven dat bier met alcohol ook bepaald wennen is.
Dat dat zo is, is niet raar. Het heeft te maken met de oerfunctie van smaak en proeven. Het zit in onze genen dat we bepaalde geuren en smaken wel of niet lekker vinden. Aroma’s en smaakindrukken van voedingsmiddelen die van oorsprong goed voor je zijn, vindt ons brein automatisch lekker. Maar er zijn ook geuren en smaken die werken als een alarmsignaal, voor dingen die niet goed zijn voor onze gezondheid: zuur of bitter bijvoorbeeld.
‘Blèh!’ roept ons bewustzijn
Als er iéts niet goed is voor ons lijf, is het alcohol wel. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ons bewustzijn automatisch ‘Blèh!’ roept, wanneer we voor het eerst een alcoholische versnapering toelaten tot onze mond. We moeten ons bewustzijn trainen dat het oké is om wel een biertje te drinken. En de meesten van ons lukt dat vrij aardig.
De omgekeerde situatie doet zich voor als je alcoholvrij bier gaat drinken. Je bewustzijn heeft bepaalde schema’s gecreëerd over hoe bier hoort te zijn. En dat alcoholvrije bier voldoet daar maar ten dele aan. Dat smaakt lang zo uitbundig niet als bier waar wel alcohol inzit. Om echt plezier te beleven aan bier zonder alcohol, moet je niet alleen eerst een hele vracht diepgewortelde onderbewuste verwachtingen afbouwen die je smaak erop na houdt over bier. Je moet ook nog eens alles wat je jezelf hebt aangeleerd over hoe bier ‘hoort’ te zijn, bij het oud vuil zetten.
Echt zo lekker dat je de alcohol niet mist
Er was vroeger een brouwerij die reclame maakte met de kreet: “Zo lekker, dat je de alcohol niet mist.” Dat was absoluut een boude uitspraak, want in dat ‘Stenen Tijdperk’ van alcoholvrij bier was het nog echt iets voor doorzetters. Gelukkig heeft non alcoholic een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Ik kom nu echt bieren tegen die aan die claim moeiteloos stand kunnen houden. Van het Poolse Maltgarden bijvoorbeeld, of van de Rügener Insel-Brauerei. Ook in Nederland brengen brouwers alcoholvrije bieren op de markt die bijzonder de moeite waard zijn. Wat dacht je van vandeStreek, Maximus of De Leckere. Zo gezien lijkt Utrecht het alcoholvrij-bier-epicentrum van de Lage Landen.
Vroeger was het alcoholvrije bier minder lekker. In verband daarmee nog een tip tot slot. Als een pas uitgebracht alcoholvrij bier je niet overtuigt, serveer het dan niet zonder meer af. Zeker voor kleinere, ambachtelijke brouwerijen geldt, dat ze hun bieren steeds aanpassen en verbeteren waar dat nodig is. Zo kom ik vaak tegen dat een alcoholvrij dat eerst maar ‘zo-zo’ is, een poos later echt stukken is verbeterd. Net zoals een slungelachtige puber met vet haar en acné op z’n gezicht, op enig moment verderop in de tijd voor je kan staan. Uitgegroeid tot een leuke jongeman.
